Kim Nys ruilde haar functie in de privésector voor een job als leerkracht in het GO!. Hoe beleeft zij als starter met ‘privé’-rugzak de klas? Ze schrijft erover in deze column.
Onlangs was er een interessante reportage op canvas die de opvoeding en het onderwijs van onze kinderen in vraag stelde. Misschien hebt u ze ook wel gezien. De reportagemakers zochten antwoord op vragen als: "Wat willen we doorgeven aan onze kinderen?", "Moeten we kinderen klaarstomen voor de arbeidsmarkt of is het belangrijker dat ze als kritische, empathische burgers in het leven staan?"
De meningen over opvoeding en onderwijs verschillen. Persoonlijk kan ik me goed vinden in de visie van het GO!. Ervoor zorgen dat kinderen groeien en hun talenten en competenties al doende ontdekken. Maar de vraag is dan, in hoeverre begeleid je kinderen? Tot wanneer houd je hun handje vast?
Niet elke leerling is in staat zelfstandig te werken, de ene heeft meer sturing en begeleiding nodig dan de andere. Toch stel ik me soms de vraag of er ook leerlingen zijn die wel zelfstandig en onafhankelijk zouden kunnen zijn, maar het niet doen uit gemakzucht.
Vroeger was het simpel. Je lette op in de klas en noteerde de taak in je agenda. Als je dit niet had gedaan, was het jouw verantwoordelijkheid om dat op te lossen. Het kwam zelfs niet in je op om het nog eens aan de leerkracht te vragen want die zou doorhebben dat je niet goed had opgelet. De leerlingen met een leerstoornis ondervonden hier uiteraard de nadelen van. Geen goede methode dus.
Vandaag loopt het anders. Via Smartschool kunnen de leerlingen op elk moment hun digitale schoolagenda raadplegen, die ze overigens niet meer zelf moeten invullen. Daarnaast worden de taken in de klas nog steeds grondig uitgelegd en krijgen ze de kans om vragen te stellen. Een goede methode.
Het enige probleem is, en dit merkte ik vooral in het begin van het schooljaar, dat sommige leerlingen een bepaalde mentaliteit kweken. De 'als-ik-niet-oplet-zie-ik-het-wel-op-Smartschool-of-stuur-ik-nog-eens-een-berichtje-naar-de-leerkracht' - mentaliteit noem ik dit. Als een leerling enkele dagen afwezig is, schrijft hij of zij zijn cursus niet meer automatisch bij, hij zal eerder vragen of de leerkracht de oplossingen op Smartschool kan zetten. Er is dus een verschuiving in de verantwoordelijkheid. Vandaag is het de leerkracht die ervoor moet zorgen dat leerlingen weten wat ze precies moeten doen.
Maar waar trek je de grens? Wat gebeurt er met leerlingen uit het zesde jaar die geen verantwoordelijkheidszin hebben of niet zelfstandig zijn en in oktober verder studeren? Hoe kunnen we onze leerlingen verantwoordelijkheidszin en ondernemingszin bijbrengen en hen toch de nodige begeleiding bieden? Stof om over na te denken…
