Intro: Wie heeft er vanavond een babysit?
(Hoe moet ik het zeggen?) Is die single?
Zoudt ge mij straks haar nummer kunnen bezorgen?
Ik bedoel, hoe zal ik het zeggen?
ik durf niet omkijken, ik word gevolgd
door een grote blonde vrouw waar ik maar al te graag mijn nummer aan wil geven, met benen waarvan ik de schoonheid niet meteen kan inschatten, die ik alle hoeken van de slaapkamer wil laten zien.
Ik word gevolgd
door een kleine donkere man, waarvan ik niet wil dat hij zelfs weet waar ik woon, uit angst dat ik geen bed of goed nog heb, als ik na een dag werken weerkeer.
Dat heeft hij niet verdiend.
ik durf niet omkijken.
Ze zeggen zoveel mijnheer.
ik word gevolgd door leermeesters die durfden te vragen vingers op te steken, het nadenken stimuleerden, en nu blijkt het witzwart, slim - dom en verkeerd? Of ik door lol trappen tijdens wiskunde bij Claeskens in de klas nu beter presteerde?
ik word gevolgd, versnel passen met angst als drijfveer.
Niet omkijken.
Dat het onwijs is onderwijs en het ontwikkelingsproces van weleer in vraag te stellen! Laat me dat ontkrachten. Want als we verder wijzen en uitstippelen in de toekomst kinderen verwijzen naar het verwikkelingsproces is kritisch nadenken op elk mogelijk moment best.
ik word gevolgd door een stel kleuters, alsof ik vader eend ben, alsof ik op veertig jaar in deze wereld niet nog steeds vreemd ben, op alle antwoorden vragen heb en ik de juiste vragen niet meer stel.
Papa? Ja? Hoe komt het dat mist blijft hangen?
Papa? De mama van Marijke heeft gezegd de helft van de stad van vier families is. Hoeveel huizen hebben wij eigenlijk?
ik word gevolgd door het idee dat ik onderpresteer, dat relevante meningen naderhand van de tafel werden geveegd. Dat fijn stof leerstof in de weg staat. Dat relevante metingen in statistieken verdwijnen en we er geen conclusies uit trekken.
Wacht, dat zal ze leren.
ik word gevolgd door het idee dat ik zwijg bij rondetafelgesprekken. Dat, dat alles voor makkelijk aannemen, hoe moeilijk ik het mezelf ook maak, niet makkelijk is en nooit meer weggaat.
ik word gevolgd door het idee dat ik steeds onderpresteer, dat gevoel, dat ik ben als...
-eh- ne babysitter <met een lief!> en ik meer aandacht aan SMS-berichtjes besteedde, dan dat ik met de kinderen speelde, gewoon omdat ik op dat moment verkeerde.
Focus aandacht op het verkeerde!
Ik zoek ne babysitter die single is.
Papa? Hoe komt het dat als het vriest, mist niet als ijsstruiken in de wei blijft staan?
Seg... en heeft de mama van Marijke dat tegen jou verteld? Nee-hee, dat zei Marijke haar mama tegen de pluspapa van Marijke. <Tut> Duh.
ik word gevolgd door bubblegumkauwende moeders telefonerend, met kinderen op de achterbank, rijdend.
Door leerkrachten die achter de schermen lieten kijken, indrukken en in vraag stellen, wat levens deed verrijken. Ik word gevolgd door politieke en religieuze tempels op tectonische platen in een verschuivende maatschappij, door
“Alles wat we leerden beperkt ons in visie
we zijn toch allemaal mensen, wat betekent dan familie?”
En die allemaal, dat zijn wij.
Wij!
Ik word gevolgd, door één-vierkante-centimeter-emoticons, als uitroeptekens in een beeldengalerij, mijn hoofd vol tot ik mindfull weer beter leef.
ik word gevolgd. Dat ik me niet zomaar overgeef,ik wil meegeven dat ik nastreef, passie en zorgen doorgeef, weergeven dat ik niet zomaar uitgeef,
afwegen wat ik in woord weergeef,
vergeven wat ik willens nillens beleef,
begeef me minder tussen mensen die redenloos afgeven op ~, laat me dat verhelpen. Ik durf niet om te kijken.
ik word gevolgd. Dat ik steeds afgeleid ben en ik ingevingen moet onderdrukken, door indrukken steeds omgeven. Door draagkracht en koopkracht, door betere wereld-dromen en hoopkracht.
Wij, elk moment, voor alle, zwakke schakels in een ketting naar een beterschap, multi-mensenschap, en een sterkere maatschappij mogen streven.
Jee Kast 2017
