Kim Nys ruilde haar functie in de privésector voor een job als leerkracht in het GO!. Hoe beleeft zij als starter met ‘privé’-rugzak de klas? Ze schrijft erover in deze column.
Het einde van het schooljaar nadert langzaam, maar zeker. Als beginnende leerkracht met een tijdelijk contract begin ik me een aantal vragen te stellen naar volgend schooljaar toe. Zal mijn harde werk lonen? Zal ik voldoende uren krijgen in deze school? Zal ik mijn zelfgemaakte cursussen opnieuw kunnen gebruiken of is al dat werk voor niets geweest?
Willen of niet, het zijn vragen waar elke tijdelijke leerkracht mee geconfronteerd wordt. En alsof de ‘houdbaarheidsdatum’ van mijn contract nog niet genoeg druk legt, loop ik tegenwoordig rond met een bolle buik. Mijn werkzekerheid is dus niet alleen belangrijk voor mezelf, maar ook voor dat kleine meisje in mijn buik. Als je zelf ouder bent, zal je ongetwijfeld begrijpen wat ik bedoel.
Ik vermeldde het eerder al, leerkracht zijn is een mooi beroep. Je krijgt enorm veel in ruil voor het werk dat je verricht. Dan heb ik het niet over het bedrag dat elke maand op je bankrekening verschijnt, maar de glimlach van de kinderen en de onbetaalbare band die je met hen opbouwt terwijl je hen wegwijs maakt in jouw vak en klaarstoomt voor hun latere leven.
Maar geen enkele job is perfect, dus ook die van leerkracht niet. De eerste jaren zal je moeten leren leven met onzekerheid en dat is exact wat ik vandaag min of meer ervaar. Ik gebruik bewust ‘min of meer’ omdat ik besef dat ik heel veel geluk heb gehad om zo goed als voltijds in een school te mogen beginnen. Bovendien geef ik een vak dat ik graag geef en sta in een school waar ik graag sta. Ik mag niet klagen, dat weet ik.
Er zijn jammer genoeg veel beginnende leerkrachten die jarenlang enkel korte interimcontracten krijgen en vakken moeten geven waarvoor zij niet zijn opgeleid of simpelweg niet graag geven. Resultaat? De passie dooft, de motivatie daalt en de frustratie groeit… tot zij uiteindelijk forfait geven. Is hier een kant-en-klare oplossing voor? Uiteraard niet. Maar het doet me wel weer denken aan de discussie die aan het begin van het schooljaar ontstond naar aanleiding van de aangekondigde besparingen in het onderwijs. Enkele jonge leerkrachten schreven brieven aan onderwijsminister Hilde Crevits met de vraag rekening met hen te houden en kregen veel aandacht in de media.
Vandaag, zoveel maanden later, kan ik enkel hopen dat hun vragen gehoord werden. Dat al die jonge, gemotiveerde leerkrachten in september voor de klas zullen staan. Dat ik de zomervakantie mag en kan gebruiken om mijn zelfgemaakte cursussen en lesvoorbereidingen te verbeteren. Dat de leerlingen krijgen waar ze recht op hebben: kwalitatief onderwijs gegeven door gepassioneerde leerkrachten.
